2022-08-30

Zajęcia karate 50+.

2022-08-30

Aktywny senior - samoobrona 50+.

PRZYSIĘGA DOJO

Będziemy ćwiczyć nasze serca i ciała dla osiągnięcia silnego ducha.

Będziemy dążyć do opanowania sztuki karate, aby nasze ciało i zmysły stały się doskonałe.

Będziemy przestrzegać zasad grzeczności, poszanowania starszych i powstrzymywać się od gwałtowności.

Za wyjątkiem koniecznej obrony zagrożonego życia lub zdrowia, nie będziemy stosować sztuki karate poza Dojo!

OSU!

   

Fizyczne aspekty karate

Technika karate to koncentracja siły we właściwym czasie i miejscu. W karate dominują czynniki ściśle ze sobą powiązane:
a) szybkość ciosu
b) skoordynowanie ruchów ciała, wynikające z właściwego napięcia mięśni.
c) energia stworzona przez odwrotna akcję.

W karate siła ciosu zależy od perfekcji skoncentrowania siły mięśni i szybkości z jaką cios jest skierowany w określony punkt. Szybkość skraca czas potrzebny do zadania
ciosu. W dużym przybliżeniu siła uderzenia jest odwrotnie proporcjonalna do czasu w jakim wykonujemy uderzeniu. Sama siła fizyczna nie zapewnia ćwiczącemu sukcesu w karate. Umiejętność użycia siły i szybkości to bardzo istotne czynniki w karate. W technikach tej sztuki walki zasadniczym elementem jest przenoszenie siły poprzez ciało, aż do celu, używając i koordynując silę dużych, mocnych, ale powolnych mięśni, z działaniem mięśni słabszych, ale relatywnie szybkich. Koordynacja ta jest najistotniejsza w momencie kontaktu.
Siła samej nogi czy ręki nie jest wystarczająca. Aby osiągnąć maksimum siły niezbędne jest użycie wszystkich partii ciała i skoordynowanie ich działań. Trening jest wiec prowadzony tak, by cala energia została skontrowana, skupiona w miejscu uderzenia: pięści, łokciu, stopie, kolanie, głowie itp. w momencie uderzenia.
W celu osiągnięcia takiego skupienia ścięgna i mięśnie powinny być przez cały czas rozluźniano, aby mogły być w stanie osiągnąć natychmiastowe skupienie w momencie koniecznym. Zasada ta wymaga również bardzo dobrej znajomości mięśni biorących udział w danym uderzeniu.
Warto w tym miejscu nadmienić, iż znajomość anatomii człowieka jest dla adepta ćwiczącego karate, równie ważna jak umiejętność uderzania czy blokowania ciosów, choćby ze względów bezpieczeństwa walki treningowej.
Zasada fizyczna mówi, że każda akcja - wywołuje reakcję. Gwałtowne cofanie ręki nie biorącej udziału w uderzeniu, unoszenie nogi, z której wybijamy się do skoku, używając jej jako trampoliny oraz prostowanie i zwiększanie nacisku w dół tylnej nogi, dodając siły kopnięciu. Jednym z najlepszych przykładów tej zasady w karate jest prawidłowe wykonanie odwrotnego pchnięcia gyaku-tsuki. Uderzenie jest najbardziej skuteczne, gdy wykonujemy go w pozycji wychylonej w przód (Zenkutsu-dachi), z uderzającą ręką w opozycji do wykrocznej nogi.
Użycie bioder i brzucha.

Od dawna i już we wszystkich japońskich sztukach walki podkreślano niezwykłe ważną roli bioder i brzucha, w prawidłowym zachowaniu równowagi w czasie wykonywania uderzenia i podczas poruszania się, a także w koordynacji pracy, mięśni dla uzyskania pożądanego ruchu. Biodra i brzuch stanowią ważny łącznik między siłą nóg i rąk, pozwalający przenosić energię i zachować pożądaną równowagę ciała.
Rozwijanie gigantycznych mięśni barków i najszerszych grzbietu, preferowane przez kulturystów, nie jest zalecane do naśladowania w treningu karate, gdyż nie daje żadnych wartościowych cech ćwiczącemu, a wręcz utrudnia postęp w karate.

Oddech

Teoretycy ale i praktykujący podkreślają znaczenie w walca wydechu, jako czynnika potęgującego napięcie mięśni, w przeciwieństwie do wdechu, który przyczynia się do rozluźnienia mięśni. Ćwiczenia oddechu są więc jednym z najbardziej istotnych punktów treningu karate. Oprócz uaktywniania układu oddechowego wzmacniają one dolne partia brzucha - w efekcie - ćwiczenia oddechowe karate są ćwiczeniami mięśni brzucha.

Jak już wspomniano prawidłowe wykonanie jakiejkolwiek techniki karate łączy się z odpowiednim napięciem mięśni i skoncentrowaniem energii w ułamku sekunda oba te czynniki można wesprzeć poprzez właściwe techniki oddychania.
Regulacja oddechu jest też niezbędna dla przywrócenia normalnego rytmu oddychania po wykonaniu dużego wysiłku.
W Karate Oyam wyodrębniono kilka rodzajów oddychania, wśród których, obok Nogare, posiadającego właściwości uspokajające i tonizujące, występuje specyficzny rodzaj oddechu respirującego Ibuki. Ćwiczenie to może być użyte do przywrócenia normalnego oddychania np. po otrzymaniu zbyt mocnego uderzenia w splot słoneczny, jest to więc specjalny rodzaj autokatsu (reanimacji bez pomocy osoby drugiej). Niektórzy mistrzowie twierdzili, że największą silę uderzenia uzyskuje się w momencie wyrzuceniu z siebie ponad połowy pojemności
powietrza. Znają tę zasadę doskonale ciężarowcy, oszczepnicy czy dyskobole.

W karate przykładem właściwego użycia kontrolowanego oddechu jest Kiai. Kiai jest przenikliwym okrzykiem wychodzącym z dolnej partii brzucha i porównywane jest z pomrukiem atakującego tygrysa. Krzyk ten powoduje zwiększenie pewności siebie oraz poprawia skuteczność techniki, a także, jeśli wykonany jest we właściwym momencie, przyczynia się do osłabienia pewności siebie przeciwnika, a nawet może spowodować u niego szok, jeśli wykonany jest prawidłowo. Kiai pomaga też atakującemu w „oczyszczaniu się" z wszelkich myśli i poświęceniu się całkowicie wykonywanej technice. Siła Kiai może być tak wielka, iż mistrzowie karate są w stanie użyć jej do powstrzymania przeciwnika.

Czasowanie (timing).

Jeśli cios następuje za szybko lub za późno, to w konsekwencji cała technika staje się nieskuteczna. I choć to stwierdzenie wydaje się zbyt oczywiste by je przytaczać to często w praktyce adepci karate zapominają o tym.

Poruszanie się

Przez poruszanie się rozumiemy przemieszczanie ciała w formie kroczenia, skoku lub obrotu.
Należy podkreślić, że poruszanie się za pomocą kroków, jak to czynimy w codziennym chodzeniu, nie jest stosowane w karate. Generalną zasadą jest przesuwanie stóp w przód, w
tył czy w bok, bez podnoszenia ich. Główne zasady poruszania się powinny być traktowane jako przewodnik dla każdego adepta karate.
Oto one:
1) całe ciało porusza się jednakowo, ale biodra, albo raczej położenie środka ciężkości decydują o równowadze.
2) tułów zachowuje postawę pionową, nawet, gdy nogi są ugięte,
3) głowa zachowuje taką samą wysokość- zarówno w ruchu jak i w statycznej postawie - błędem jest pochylanie głowy w przód, czy też odchylanie jej w tył,
4) stopy przesuwają się, zachowując kontakt z podłożem, jednak w taki sposób, aby nie zmniejszać szybkości posuwania się, ciężar ciała należy przenosić płynnie z pełną kontrolą.

BE.FREE & CMS Toruń
© 2024